اثر عصاره گیاه گلدر (otostegia persica) بر سطح سرمی گلوکز و مورفولوژی پانکراس در موش های صحرایی دیابتی

سابقه و هدف: با توجه به خواص آنتی اکسیدانی عصاره گیاه گلدر ( otostegia persica ) و نقش آنتی اکسیدان ها در بهبود دیابت، در این مطالعه اثر عصاره متانولی این گیاه بر سطح سرمی گلوکز و مورفولوژی پانکراس در موش های صحرایی نر دیابتی بررسی شد.   مواد و روش ها: با تزریق استرپتوزوتوسین ( mg/kg, i.p 65) در موش های صحرایی نر ویستار (250-200 گرم) دیابت نوع i ایجادشد. قبل از تزریق و 5 روز بعد، خون گیری انجام و موش هایی که گلوکز ناشتا آن ها بیش از mg/dl 250 بود، دیابتی محسوب شدند و عصاره گلدر mg/kg/day) 300، 200، 100)، گلایبن کلامید ( µg/kg 600) و آب مقطر به مدت 14 روز جداگانه به روش گاواژ دریافت کردند. بعد از 14 روز، خون گیری انجام و سطح سرمی گلوکز به روش اسپکتروفتومتری و انسولین به روش elisa سنجش شد. همچنین، پانکراس حیوانات خارج و بعد از طی مراحل تثبیت، آماده سازی و رنگ آمیزی به روش h&e; ، مورد بررسی بافت شناسی قرار گرفت.   یافته ها: تیمار موش های دیابتی با دوزهای مختلف عصاره گلدر سبب کاهش معنی دار سطح سرمی گلوکز شد ولی تنها دوز mg/kg 100 عصاره در افزایش سطح سرمی انسولین مؤثر بود (05/0 p< ). ضمناً، عصاره سبب بهبود بافت پانکراس شد و میانگین تعداد جزایر در موش های دریافت کننده دوزهای مختلف عصاره و قطر میانگین جزایر در موش های دریافت کننده دوزهای mg/kg 200 و 300 عصاره افزایش یافت (05/0 p< ). نتیجه گیری: عصاره گیاه گلدر دارای اثر هیپوگلیسمیک می باشد و این اثر خود را از طریق بهبود جزایر پانکراس و افزایش ترشح انسولین انجام می دهد.